Filmrecensie: Uncharted

Geschreven door Senne van Overdijk.

Uncharted is ontzettend leuk om te zien – een film die op sommige momenten verschilt van videogames, maar in elk opzicht trouw blijft aan hun geest, esthetiek en thema’s. 

Hoewel ik nooit had gedacht dat Tom Holland Nathan Drake zou spelen, doet hij het heel goed als de jongere versie van de schattenjager die we kennen en waar we van houden in Naughty Dog’s PlayStation-exclusive. 

De filmversie verschilt in veel opzichten van het spel, maar springt er op alle manieren uit die ertoe doen: er zijn bekende decorstukken – het vliegtuig, het verloren piratenschip en het katholieke weeshuis. Maar ook diverse scenario’s – Nathan’s lang verloren gewaande broer, Sam, en het mysterie van zijn verdwijning. 

Hoewel Victor “Sally” Sullivan van Mark Wahlberg heel anders is dan de videogameversie, was ik eigenlijk aangenaam verrast door hoe goed hij het deed. Wahlberg en Holland werkten goed samen, en als een combinatie van “jonge Drake” en “jonge Sally”, hebben ze het goed gespeeld. Hierbij heb ik vooral de focus op het “geest van het spel” dan alleen op uiterlijk. 

Tom lijkt niet op Nathan Drake en Mark lijkt niet op Sally, maar ze slagen er toch in om het duo tot leven te brengen. In tegenstelling tot de game is dit het verhaal van het begin van hun partnerschap (en vriendschap), niet een relatie die in tientallen jaren is opgebouwd. 

Ik vond de rest van de cast ook goed. Sofia Ali als Chloe Fraser en Tati Gabriel als slechterik Joe Braddock waren sterke castingkeuzes, hoewel Braddock nooit echt meer werd dan de standaard schurk. 

Wat de rest van de film betreft, deze past perfect bij het genre ” grote filmische actie-avontuur-schattenroof” dat wordt bezet door de Uncharted-games. Het verhaal is niet om over naar huis te schrijven, maar het is prima en een boeiende film. Er is genoeg dubbelzinnigheid, veel adembenemende actie en overal een flinke dosis humor.