Kinderen: meer last dan liefde
Geschreven door Senne van Overdijk.
Elke sociale gelegenheid is het weer raak, huilende kinderen, schreeuwende kinderen en rennende kinderen. Er is altijd wel iemand met een kind dat zich net niet even normaal kan gedragen of met speciale behoeftes. Waarom moeten wij nou weer die gore diksap aanschaffen omdat Pietertje geen normale appelsap lust. Of omdat kleine Sara niet drie maar twee koekjes krijgt, is dat een goede reden om krijsend op de grond te gaan rollen. Serieus, wat heb je eraan?
Het willen van kinderen is een soort ‘must’, iets waar eigenlijk relatief weinig over wordt gepraat omdat het zo normaal is. Het is altijd de vraag, ‘’Hoeveel kinderen wil je later?’’, wie zegt dat ik überhaupt kinderen wil, en wie gaat het eigenlijk iets aan? Helemaal niemand. Maar als je verteld dat je geen kinderen wilt, dan zou je ze moeten horen, ‘’Ja maar dat komt nog wel later’’ ‘’Wat nou als je partner later wel kinderen wilt’’. Schijtziek word ik er van en m’n antwoord is ook nooit goed. Ik kan een hele lijst geven met redenen dat ik geen kinderen wil, maar het zal altijd om de mensen om mij heen gaan. Want mijn moeders zouden zo graag Oma willen worden en straks heeft mijn partner een grote kinderwens, wat dan? Simpel, ik neem alsnog geen kinderen. Zoiets doe je namelijk voor jezelf en niemand anders.
“Zodra ik begin over hoe ik later echt niet al die jankende kinderen ga lopen troosten en lekker poepluiers verschonen om vervolgens twee uur slaap te krijgen, dan kunnen ze zich er toch wel in vinden.”
Met dat antwoord wordt vaak geen genoegen genomen, als ik vertel dat het niet in mijn toekomstplannen past, is dat geen geldige reden. Maar zodra ik begin over hoe ik later echt niet al die jankende kinderen ga lopen troosten en lekker poepluiers verschonen om vervolgens twee uur slaap te krijgen, dan kunnen ze zich er toch wel in vinden. Want denk er nou eens over na, vanuit het perspectief van een 18-jarige meid, wat heb ik er aan om later kinderen te nemen? Ik kan niet meer doen wat ik wil, wanneer ik dat wil; ik zit continu vast aan de schoolvakanties en -tijden; ik zal grotendeels op een en dezelfde plek moeten blijven wonen als ik mijn kind enige vastigheid wil bieden; en ik ben minimaal 18 jaar bezig met het zorgen voor een ander, met een beetje pech nog langer. Wie ziet dat nou zitten?
Als laatst heb je altijd nog het argument dat je er zogenaamd zoveel voor terug krijgt, zoveel liefde en vreugde en mooie herinneringen. Nou sorry, maar liefde, vreugde en mooie herinneringen kan ik met iedereen maken, ook zonder dat ik een kind heb moeten uitpoepen. Echter vind ik dat ook een slechte reden om een kind te nemen, je neemt toch geen kind omdat je hoopt er wat voor terug te krijgen, maar om dat kind een geweldig liefdevol leven te geven. Zou je denken tenminste. Kortom, nee, ik wil absoluut geen kinderen. Ik heb er geen geduld voor, geen zin in en geen behoefte aan. Trouwens, laat maar, ik ben niemand een verklaring schuldig.