De expositie The(un)Known is geopend onder genot van een drankje en spoken word
In de Lochal is de opening van de expositie ‘The(un)known’. In het oude spoorgebouw stellen drie kunstenaressen hun kunst tentoon tussen lezende en studerende mensen.
Marjolein van der Wal, Nina van de Ven en Sarah Linde stellen hun kunst ten toon. Marjolein maakt kunst met textiel. Vanuit haar achtergrond in het nachtleven en fashion maakt zij grote beelden die ze zelf beschrijft als godinnen. Nina van de Ven maakt kunstwerken van houtskool van fabelachtige wezens geïnspireerd met motieven van popcultuur. Sarah Linde maakt tekeningen waarin de relatie tussen mens en dier erg belangrijk zijn. Ook van mensen onderling en de relatie van mens tot zichzelf zijn erg belangrijk voor haar werk.
Het is tien minuten voor vijf en er druppelen langzaam mensen binnen in de Lochal. In de hoek van gebouw naast twee grote glazen wanden worden de bezoekers verlicht door de zon van deze mooie dag. Tussen een lange houten tafel en een grote trap staat een elektrische gitaar en een microfoon. Het grootste gedeelte van de bezoekers zijn familieleden, oudere bezoekers met een kunst achtergrond en de kinderen van bezoekers.
Het is vijf minuten voor vijf en man begint de microfoon te testen, ‘’Test 123 test 123 test 123’’. Steeds meer mensen nemen plaats op de trap die ook dient als zitplaatsen. Er woord rustig gepraat en een aantal kinderen worden beziggehouden met puzzels. Enkele minuten later word iedereen verzorgt te gaan zitten. ‘’Neem plaats in het trappenlandschap’’, zegt een vrouw door de microfoon.
Terwijl iedereen aandachtig luistert word Mirte Hartland geïntroduceerd voor een spoken word. Volgens de vrouwelijke host beschrijft Mirte zichzelf als ‘’sing a song dichter’’. Mirte start haar spoken word met een gedicht met als eerste woorden: ‘’Hoe het allemaal begon’’. Ze vloeit over in een lied waar ze zichzelf ondersteund doormiddel van haar elektrisch gitaar.
Mirte speelt haar laatste noten en er word geklapt. De host roept de drie kunstenaressen naar voren. We worden gevraagd te klappen voordat zij aan het woord zijn en er word stevig geklapt. De drie kunstenaressen word gevraagd over hoe ze bij elkaar terecht zijn gekomen, de overeenkomsten van hun en hoe de expositie tot stand is gekomen. Er word gelachen en betrokken familie leden worden bedankt. We worden gevraagd of wij een drankje willen en de tentoonstelling komen bekijken. Veel mensen bij deze expo kennen elkaar en daardoor blijven er vele nog even bij kletsen voor ze naar de kunst lopen. De kunst is ook te koop. ‘’Zelf koop ik niks. Daar heb ik ook eigenlijk geen ruimte voor door allemaal groot werk’’, zegt Miriam (66). Onder genot van een drankje bekijkt van jong tot oud de kunst van de kunstenaressen.
